درباره ساز کاخن : کاخون یا کاخن (جعبه یا کشو) یک ساز کوبه‌ای جعبه‌ای شکل است که اصالتاً اهل پرو است که با ضربه زدن به صورت جلو یا عقب (به طور کلی تخته سه لا نازک) با دست‌ها، انگشتان یا گاهی وسایلی مانند برس، چکش یا چوب نواخته میشود و راه خود را به فلامنکو نیز باز کرده است. اصطلاح کاخن همچنین به سایر درام‌های جعبه‌ای که در موسیقی آمریکای لاتین استفاده میشود.
ورق های چوبی با ضخامت 13 تا 19 میلی متر معمولاً برای پنج طرف جعبه استفاده می شود. ورق نازک تری از تخته سه لا به عنوان ضلع ششم میخکوب شده و به عنوان سطح یا سر ضربه ای عمل می کند. سطح ضربه ای طبل کاخون معمولاً به عنوان تاپا نامیده می شود. یک سوراخ صدا در قسمت پشتی بریده شده است. کاخون مدرن ممکن است دارای پایه های لاستیکی باشد و دارای پیچ های متعددی در بالا برای تنظیم صدای ضربه ای می باشد.
منشا ساز کاخن
کاخن پرکاربردترین ساز موسیقی آفریقایی-پرو از اواخر قرن نوزدهم است. در حال حاضر، این ساز در اجرای موسیقی در از قاره ها رایج است. کاخن در دوره های برده داری در سواحل پرو ایجاد شد. این ساز در سال 1850 به اوج محبوبیت رسید، و در پایان قرن نوزدهم نوازندگان کاخون با خم کردن برخی از تخته‌های بدنه کاخون برای تغییر الگوهای ارتعاش صوتی ساز، طراحی این ساز را بهتر کردند.
با توجه به اینکه کاخون از نوازندگان برده در قاره آمریکا تحت استعمار اسپانیایی می آید، دو نظریه منشأ مکمل برای این ساز وجود دارد. این احتمال وجود دارد که از آلات موسیقی جعبه ای مانند از غرب و مرکز آفریقا، به ویژه آنگولا، و آنتیل باشد و یا این ابزار توسط بردگان از جعبه های حمل و نقل اسپانیایی که در اختیار آنها بود، اقتباس شدند.
جایگاه ساز کاخن در موسیقی مدرن
کاخن در همین دهه گذشته به طور گسترده در سبک های موسیقی ساحلی پرو شنیده می شود. مانند فلامنکو مدرن اسپانیایی و سبک های خاصی از رومبای مدرن کوبایی. کاخن مدرن اغلب برای همراهی یک گیتار آکوستیک سولو یا پیانو استفاده می شود و به سرعت در موسیقی های بلوز، پاپ، راک، فانک، موسیقی جهانی، جاز و غیره محبوب شده است. کاخن اغلب به عنوان یک درام باس توسط گروه ها به جای یک کیت کامل درام هنگام اجرا در محیط های مینیمالیستی استفاده می شود و هم به عنوان یک درام باس و هم به عنوان صندلی برای درامر استفاده می شود. نوازنده روی جعبه می نشیند و آن را با زاویه کج می کند. نوازنده سازهای کوبه ای می تواند کناره ها را با بالای کف دست و انگشتان خود برای صداهای اضافی بنوازد. برخی از نوازندگان کوبه ای یک پدال بیس درام را به ساز وصل می کنند و به آنها امکان می دهد با یک پا آن را بنوازند.
این ساز نه تنها با دست، بلکه با برس های پلاستیکی و فلزی نیز نواخته شده است. غنای دینامیکی نزدیک به یک درام، از طریق استفاده از برس های فلزی. روش دیگر نواختن کاخون استفاده از پدال باس معمولی درام است، بنابراین کاخن را به یک ساز کوبه ای غیرمستقیم تبدیل می کند که می تواند با پا نواخته شود. این به نوازنده این امکان را می‌دهد که آن را درست مانند یک طبل باس پدال بزند، بنابراین دست‌ها (و یک پای دیگر) را برای نواختن سازهای دیگر آزاد می‌گذارد. از سوی دیگر، موقعیت استاندارد نوازندگی کاخون را نیز محدود می‌کند، زیرا وقتی کاخون روی زمین، در محل درام باس قرار می‌گیرد، برای نوازنده سخت است که با دستان خود به آن ضربه بزند.
شیوه نواختن کاخن
تون باس: با دست صاف به وسط تاپا ضربه بزنید، کف دست و انگشتان را کمی از هم باز کنید و به دست اجازه دهید بلافاصله پس از ضربه از ساز بپرد. این ضربه تنها در چند اینچ از تاپا ساخته می شود و لحنی گرم و کامل ایجاد می کند.
تون بالا: با کف دست به گوشه بالایی تاپا ضربه بزنید، به انگشتان اجازه دهید تا دو تا چهار اینچ از صورت تاپا ضربه بزنند. برای رسیدن به صدای “پاپ” انگشتان باید شل باشند و کمی از هم فاصله داشته باشند. این شبیه صدای سیلی است که در طبل زدن لاتین رایج است.
لحن فشرده: گوشه بالایی تاپا را با صافی انگشتان کنار هم بزنید و پس از ضربه زدن، انگشتان را در تماس با سطح قرار دهید. این یک صدای کوتاه و استاکاتو تولید می کند.
در حالی که این ساز به طور سنتی فقط با دستان خالی نواخته می شد، نواختن کاخون با ابزارهای مختلفی مانند چوب یا قلم مو که در میان سازهای کوبه ای رایج است نیز رایج است.
